In 2014 heb ik de deuren van Lekkerneij Dorpskantine geopend en wat is het een avontuur geworden. Ik wist op dat moment niet waar ik aan begon. Geen horeca-ervaring en geen idee hoe het zou zijn om een zaak te runnen, met personeel te werken en verschillende rollen te moeten vervullen. Maar ik had wel een duidelijke visie van wat ik wilde neerzetten. Een ontmoetingsplek in Varsseveld, de plek waar ik opgroeide. Nadat ik jaren als zelfstandige vintage interieur items had verkocht, voelde ik dat ik graag iets wilde doen met meer inhoud. Iets met lokale betrokkenheid, levendig en duurzaam. Een laagdrempelige en toffe plek met kwaliteits- koffie, eten en drinken, dat ging het worden!

Sommige mensen verklaarden me voor gek, ‘de Varssevelder die buiten de deur koffie gaat drinken? Dat gaat niet lukken.’ Anderen vonden me moedig. Ik had zelf geen idee of het dom of moedig was, maar ik heb een Pipi Langkous instelling; “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Ik ben er vanaf het begin dan ook voor de volle honderd procent voor gegaan. Ik heb ontzettend veel moeten leren.
En ik was ook opeens horecabaas met medewerkers, bijbehorende taken, eisen en verantwoordelijkheden; een behoorlijke extra uitdaging. Maar het is me gelukt. Iedere uitdaging heb ik met beide handen aangepakt en ik heb mezelf alles eigen gemaakt.
Met vallen en opstaan, totdat Lekkerneij vorig jaar precies stond zoals ik het voor ogen had. We zaten in een flow, alles klopte. Ik herinner mij mooie momenten met bijvoorbeeld een terras vol Varssevelders en een groep Italianen in het midden aan de grote tafel. Gezellig en gemoedelijk, terwijl het zonnetje scheen. Die sfeer, dat was precies hoe ik Lekkerneij voor ogen had. Ook het Tekencafé is een geweldig initiatief dat helemaal bij Lekkerneij past. En ondertussen kwamen er steeds meer mensen terug als vaste gasten voor een dagelijks bakkie koffie of wekelijkse lunch met vriendinnen. Ook mensen die met hun dementerende ouders een wandeling maakten en dan een tussenstop bij ons hielden. Vele dierbare momenten.

Lekkerneij is precies geworden wat ik hoopte dat het zou zijn, laagdrempelig en gezellig. Het liep ontzettend goed en we hebben fans gekregen, daar ben ik echt trots op.

Met Lekkerneij heb ik gefaciliteerd wat ik zelf heb moeten inleveren.

En juist daarom was het zo moeilijk om deze keuze te maken, maar ik heb de knoop doorgehakt en besloten te sluiten. De afgelopen weken tijdens deze coronacrisis hebben me aan het denken gezet. Ik zat al een tijdje in een spagaat en dat kwam nu nog meer aan de oppervlakte. Met Lekkerneij heb ik namelijk gefaciliteerd wat ik zelf heb moeten inleveren. Tijd voor de mensen en dingen die voor mij ook belangrijk zijn, naast het werken. Want hoe leuk ik het ook vind, ik ben me er ook altijd heel erg van bewust geweest dat er meer is dan werk. Ik voel heel sterk dat je nu moet leven, omdat je niet kunt rekenen op morgen. Het heeft me dan ook altijd geplaagd dat ik dat bewustzijn had, maar dat ik m’n leven er nu niet naar invulde. Toen we afgelopen 5 mei, op de sterfdag van m’n moeder, met broer en zussen bij elkaar waren voor een lunch (buiten, op afstand) realiseerde ik me dat het de eerste keer was dat ik er spontaan bij kon zijn. Dat deed wat met me. Het runnen van Lekkerneij heeft me vanaf het begin vastgezet, vooral omdat ik het alleen deed. Ik moest er gewoon altijd zijn en het werk is nooit af. Door de jaren heen heb ik me meerdere keren afgevraagd of ik dit wel wilde en of ik het vol zou houden. Ik heb zoveel aan de kant moeten zetten en ik wist ook, dit wordt niet ineens anders. Ik heb gezocht en hard gewerkt om een goede balans te vinden, maar die was, mede door de afhankelijkheid van personeel toch lastig te vinden.

Nu ik door de coronacrisis ineens tijd had, voelde ik naast zorgen over de toekomst ook een opluchting. Ik was aan het genieten van m’n ‘vrije tijd’ en zag er een beetje tegenop om dat weer in te leveren en weer van alles te ‘moeten’. Als ondernemer word je geacht om met iets creatiefs te komen, de boel weer draaiende te krijgen en ik dacht, ik kan het wel, maar wil ik het nog? Is ‘volhouden’ genoeg? Ik heb er jaren al mijn tijd en energie in geïnvesteerd en het is geworden zoals ik het voor me zag. Wil ik met de kennis van nu alle tijd en energie er opnieuw insteken? Zeker nu het vooruitzicht er is dat Lekkerneij de komende tijd helemaal niet zou kunnen zijn waarvoor het bedoeld is. Een levendige ontmoetingsplek. Als je lunchpakketjes aan het inpakken bent met handschoenen aan en moet zorgen dat mensen uit elkaar blijven terwijl je eigenlijk juist zo graag de gastvrouw bent. Desinfectans op de bar, tape op de vloer, in een lege “doorloop-kantine”, terwijl je graag het geroezemoes en gelach van mensen hoort en ze een ontspannen tijd wil bezorgen. Met deze maatregelen ontstaat een enorme uitholling van het vak. En zakelijk bezien; zelfs bij een versoepeling van de maatregelen komen we met het huidige Lekkerneij concept en onze doelgroep dit jaar – en waarschijnlijk langer- niet op het gewenste en noodzakelijke niveau.

Door de weken heen merkte ik dan ook dat het idee dat ik zou kunnen stoppen bij mij voor opluchting zorgde. Opluchting, maar ook slapeloze nachten, want het is heel dubbel. Het staat precies zoals ik het voor ogen had en dan laat ik het los. Het is de samenloop van omstandigheden, m’n worsteling van weer alleen de kar moeten trekken en er opnieuw alles voor moeten geven én laten. Als ik als jonge ondernemer pas was gestart dan was het waarschijnlijk anders geweest, maar de organisatie die het nu vraagt om m’n hele onderneming weer overhoop te halen om aan alle eisen te voldoen staat mij tegen. Lekkerneij staat zoals ik het voor me zag en daar wil ik niet aan afdoen.

Wat ik heel erg fijn zou vinden, is dat iemand Lekkerneij -met een eigen draai er aan- over wil nemen opdat de plek kan blijven bestaan. Voordat ik begon was het een treurige plek en nu staat er echt iets. Het is vast een rare tijd om iets te starten, maar het is misschien ook wel een kans voor iemand die met volle energie aan iets moois wil beginnen. Het is al een gezond bedrijf met fans.

Zelf weet ik nog niet precies wat ik ga doen. Ik ben niet bang voor het onzekere, heb ook al meerdere keren een grote switch gemaakt en ik vertrouw erop dat het juiste wel weer op m’n pad komt. Vroeger heb ik in de zorg gewerkt en daar ben ik voor opgeleid, dus wellicht is een combinatie van zorg en horeca iets voor mij. Wie een leuke functie voor me denkt te hebben mag zich natuurlijk melden! Maar eerst ga ik genieten van m’n nieuwe vrije tijd. Genieten van buiten zijn in de prachtige weidsheid van de Achterhoek, uitgebreid koken en eten met familie en vrienden en gewoon thuis zijn. ‘Normale mensen dingen’ doen. Daar kijk ik naar uit.

Ik wil alle fijne gasten van dichtbij en verder weg ontzettend bedanken voor hun komst, de medewerkers voor hun inzet, het werken met plezier & humor, de leveranciers voor hun diensten, en “de mensen op de achtergrond”, en ook de fijne buurt, voor hun hulp en support! Ik ga het allemaal nooit vergeten!

Ik wens iedereen gezondheid & wijsheid toe in deze vreemde, onbekende tijd en hoop jullie allemaal nog te zien voor de deur op 31 mei dicht gaat!

Tot die tijd zijn we nog op donderdag, vrijdag en zaterdag open voor afhaal volgens de huidige procedure. Binnen deze periode kun je ook met Lekkerneij en Gifty cadeaubonnen terecht.

Op zaterdag 30 mei, onze laatste dag, knallen we nog even en bakken we ook uitsmijters!

Met hartelijke groet,

Saskia Neijland